Ko nu hāso kimānando,
niccaṃ pajjalite sati;
Andhakārena onaddhā,
padīpaṃ na gavesatha.
146. When this world is burning all over by the flames of passion, hate, delusion, aging, sickness, death, sorrow, crying, pain, grief, and despair, why this laughter? Why this joy? Surrounded by the darkness of ignorance, why do you not search for light?
මේ ජීවිතය (ආශාවෙන්, තරහින්, මෝඩකමින් වයසට යෑමෙන්, රෝගවලින්, මරණයෙන්, ශෝකයෙන්, වැළපීමෙන්, කායික දුකින්, මානසික දුකින්, සුසුම් හෙළීමෙන්) හැම තිස්සෙම ගිනි ඇවිලෙද්දී මොන හිනාද? මොන සතුටක්ද? අනවබෝධය නැමැති ඝන අඳුරේ ගිලී සිටින ඔබ, පහනක් නොසොයන්නේ ඇයි?
Passa cittakataṃ bimbaṃ,
arukāyaṃ samussitaṃ;
Āturaṃ bahusaṅkappaṃ,
yassa natthi dhuvaṃ ṭhiti.
147. Look at the true nature of this body! Though decorated beautifully, this body is a skeleton plastered by heaps of flesh. It is a series of illnesses. Though ignorant people consider it with much appreciation, in this body there is nothing stable or lasting.
දැන්වත් හොඳින් බලාගන්න. ලස්සනට සරසාගෙන හිටියට මේකෙ තියෙන්නෙ මස් වැදිච්ච ඇටසැකිල්ලක්. ලෙඩ දුක් ගොඩක්. අඥාන ජනයා මේ ශරීරය ගැන බොහෝ මනහර සිතුවිලි සිතුවාට, මේකෙ නිත්‍ය දෙයක් නෑ. ස්ථිර දෙයක් නෑ. පවතින දෙයක් නෑ.
Parijiṇṇamidaṃ rūpaṃ,
roganīḷaṃpabhaṅguraṃ;
Bhijjati pūtisandeho,
maraṇantañhi jīvitaṃ.
148. This body is wearing out. This is like a nest of diseases and so fragile. Filth oozes from nine openings. Life ends in death.
සතර මහා ධාතූන්ගෙන් හටගත් මේ රූපය ජරා – ජීර්ණ වෙලා අවසන් වෙනවා. රෝගවලට කූඩුවක් වගේ. වහා බිඳී යනවා. දොරටු නවයකින් අසූචි වැගිරෙනවා. මේ ජීවිතය බිඳිලා මරණයෙන් අවසන් වෙනවා.
Yānimāni apatthāni,
alābūneva sārade;
Kāpotakāni aṭṭhīni,
tāni disvāna kā rati.
149. These grey skulls are like dried gourds that lie scattered about in autumn. Upon seeing them, how can one seek delight in sense pleasures?
පායන කාලෙ කඩලා දාලා, ඒ ඒ තැන විසිකරපු ලබුකබල් වගේ මේ හිස්කබල් තියෙන්නෙ. මේ මිනී ඇට අළු කොබෙයියන්ගේ පාටයි. මේවා දැක දැක මොන කාම රතියක්ද?
Aṭṭhīnaṃ nagaraṃ kataṃ,
maṃsalohitalepanaṃ;
Yattha jarā ca maccu ca,
māno makkho ca ohito.
150. This body is like a city that is built of bones, plastered with flesh and blood. It is surely subject to aging and death. It is this same body that becomes an object for conceit and ungratefulness.
මේ ශරීරය ඇට වලින් ගොඩනගලා, මස් ලේ වලින් ආලේප කරලා අටවලා තියෙන නගරයක් වගේ. ජරාවටත්, මරණයටත් පත්වෙන්නෙත් මේ ශරීරයමයි. අහංකාරකම ඇති වෙන්නෙත් මේ ශරීරයටමයි. ගුණමකුකම ඇති වෙන්නෙත් මේ ශරීරයටමයි.
Jīranti ve rājarathā sucittā,
Atho sarīrampi jaraṃ upeti;
Satañca dhammo na jaraṃ upeti,
Santo have sabbhi pavedayanti.
151. Even gorgeous royal chariots wear out, and indeed this body too wears out. But the good qualities of noble people do not decay. In this way, calm sages teach this truth to the grateful people.
විචිත්‍ර විදිහට සරසපු රාජකීය මංගල රථ පවා දිරලා යනවා. කොච්චර සැරසුවත් මේ ශරීරයත් ඒ විදිහටම දිරලා යනවා. නමුත්, සත්පුරුෂයින්ගේ ගුණ ධර්ම ජරාවට පත්වෙන්නෙ නෑ. ඇත්තෙන්ම ශාන්ත මුනිවරු සත්පුරුෂයන්ට මේ කාරණේ කියලා දෙනවා.
Appassutāyaṃ puriso,
balībaddhova jīrati;
Maṃsāni tassa vaḍḍhanti,
paññā tassa na vaḍḍhati.
152. The person who lacks Dhamma knowledge grows old like a bull. He grows only in flesh, but his wisdom does not grow.
සද්ධර්මය නිසි ආකාරයට නොදැනගත් පුද්ගලයා ගොනෙක් වගේ තරවෙනවා. ඔහුගේ මස් විතරයි වැඩෙන්නෙ. හැබැයි ඔහුට ප්‍රඥාව නම් වැඩෙන්නෙ නෑ.
Anekajātisaṃsāraṃ,
sandhāvissaṃ anibbisaṃ;
Gahakāraṃ gavesanto,
dukkhā jāti punappunaṃ.
153. Through many births, in this journey of misery, I have wandered on and on, searching for the builder of this house of suffering. To be born again and again is indeed suffering!
මේ සංසාරේ නොයෙක් විදිහේ ඉපදීම්වලට ගොදුරු වෙවී, දුක් සහිත ගමනක මං ඇවිද ඇවිද ගියා. මේ සසර දුක හදන වඩුවා, කවුද කියලයි මං හොය හොයා හිටියේ. ආයෙ ආයෙ ඉපදීම නම් දුකක් මයි.
Gahakāraka diṭṭhosi,
puna gehaṃ na kāhasi;
Sabbā te phāsukā bhaggā,
gahakūṭaṃ visaṅkhataṃ;
Visaṅkhāragataṃ cittaṃ,
taṇhānaṃ khayamajjhagā.
154. Oh house-builder, you are seen! You will not build a house for me again. All the rafters are broken into pieces and the ridgepole is shattered. My mind has reached the unconditioned. I have attained the destruction of craving.
ඒයි වඩුවා! මං දැන් ඔබව හඳුනාගෙන ඉවරයි. ආයෙත් නම් ඔබට මං වෙනුවෙන් ගෙයක් හදන්ට බෑ. ඔබේ පරාල ඔක්කොම මං කෑලි කෑලිවලට කඩලා දැම්මා. වහලෙ මුදුන් කැණිමඬල මං සී සීකඩ වීසි කළා. මේ සිත සංස්කාර රහිත බවට පත්වුණා. තණ්හාව නැතිවුණා.
Acaritvā brahmacariyaṃ,
aladdhā yobbane dhanaṃ;
Jiṇṇakoñcāva jhāyanti,
khīṇamaccheva pallale.
155. Those who, in their youth, have not lived the chaste life, practiced the Dhamma, or have failed to acquire wealth are staring off into empty space like old cranes in a pond without fish.
මොළේ නැති උදවිය තරුණ කාලෙදී බ්‍රහ්මචාරීව නිවන් මගේ හැසිරෙන්නෙත් නෑ. අඩු ගණනෙ මිළ මුදලක් වත් හම්බ කරගන්නෙ නෑ. අන්තිමේදී වයසට ගිහින්, බලාගත්තු අත බලාගෙන ඉන්නෙ, මාළු නැති මඩවලක් දිහා බලාගෙන ඉන්න නාකි වෙච්ච කොක්කු වගේ.
Acaritvā brahmacariyaṃ,
aladdhā yobbane dhanaṃ;
Senti cāpātikhīṇāva,
purāṇāni anutthunaṃ.
156. Foolish people, in their youth, do not live the chaste life, nor do they practice the spiritual path. They do not even acquire wealth. They lie sighing over the past like worn out arrows shot from a bow.
මොළේ නැති උදවිය තරුණ කාලෙදි බ්‍රහ්මචාරීව නිවන් මගේ හැසිරෙන්නෙත් නෑ. අඩු ගණනේ මිළ මුදලක් වත් හම්බ කරගන්නෙ නෑ. අන්තිමේදී ඒ අනුවණ උදවිය කලින් විඳපු සැප ගැන හිත හිතා හූල්ල හූල්ල ඉන්නෙ, දුන්නෙන් නිකුත් වෙච්ච ඊතල වැටිච්ච තැනම දිරල යනවා වගේ.
Sādhu! Sādhu! Sādhu!
